به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ به طور طبیعی آرزوی هر پدری است که بتواند با صبر، شکیبایی، مهربانی، دوستی، وقت گذاری و احترام بتواند به وظایف خود در قبال فرزندانش عمل کند. بدون تردید حضور مداوم پدر در منزل باعث می شود که مهارت های کلامی و چاره جویی فرزند افزون گشته و به پیشرفت های چشمگیر تحصیلی بینجامد ...
هرآنکس که پند پدر نشنود
یقین دان که روزی پشمان شود
«صائب»
تربیت فرزندان در نتیجه پذیرش مسئولیت و تلاش و هماهنگی پدر ومادر است. واگذاری تربیت فرزندان به مادر و خالی کردن میدان تربیت از پدران، فرزندان را معمولاً با مشکلات و اختلالات رفتاری غیرقابل جبران مواجه می‌سازد.
صاحب‌نظران معتقدند با این که مادران در تربیت مهارت بیشتری دارند ولی پدران در تربیت موثرترند. بنابراین پدران باید در امر تربیت، نگهداری و رشد و شکوفایی کودکان نقش و مشارکت داشته باشند. معمولاً کودکان تصوری اغراق‌آمیز از پدر دارند او را بزرگ‌تر، قوی‌تر و دارای نیرویی مضاعف می‌پندارند که اطلاعات کافی هر زمینه و توانایی حل همه مشکلات را دارند، او را کانون ارضای نیازهای مادی، روانی، اجتماعی، عاطفی و ارتباطی و عامل امنیت خانه و خانواده می‌دانند. این تصورات و توقع‌ها مسئولیت‌های بزرگ و تعیین‌کننده‌ای بر عهده پدران می‌گذارد و آنان را وامی‌دارد تا در امور تربیت و چگونگی رشد و شکوفایی کودک مشارکت و نقش ویژه‌ای داشته باشند.
در خانه‌هایی که پدر فقط نقش «نان‌آور» را دارد و فرزندان فرصت تعامل و همانندسازی با پدر را ندارند، متاسفانه از تربیت مطلوب محروم می‌شوند، چنانکه سعدی می‌گوید:
پسر کاو ندارد نشان از پدر
تو بیگانه خوانش مخوانش پسر
● تعریف پدر
از نظر زیستی، پدر یکی از دو عامل مهم در تولد یک موجود (مولود) است، در حالیکه از نظر تربیتی به منزله راهنما و معلم، مرشد فکری و عملی و الگوی رفتاری است، چنان که پیغمبر اسلام حضرت محمد(ص) خطاب به حضرت علی(ع) می‌فرمایند:
ای علی (ع) من و تو پدران (مرشدان فکری و عملی) این امت هستیم.
● نقش پدر در تربیت فرزندان
از بررسی نتایج برخی تحقیقات که در دهه آخر قرن بیستم در جهان انجام شده دریابیم:
▪ یکی از عوامل ضعف خانواده‌های امروزی، کاهش نقش پدر در خانواده است.
▪ کودکانی که در غیبت پدر پرورش یافته‌اند، زمینه‌های بروز بزهکاری در آنان بیشتر است.
▪ کودکانی که از تربیت و همراهی پدر در بازی و تفریح و سرگرمی برخوردار بوده‌اند، ضمن داشتن روابط عمیق‌تری با دوستان، دارای خود کنترلی و مهارت بیشتر در بیان حالات هیجان خود و تشخیص احساسات و عواطف دیگران بوده‌اند.
▪ پدرانی که دخالت بیشتری در تربیت داشته‌اند، فرزندان آنها علاوه برداشتن رفتار مسئولانه، حسن مسئولیت پذیری بالاتری در مورد رفتار خودشان داشته، کمتر دیگران و شانس و «اقبال بد» را به عنوان مشکلات رفتاری خود مطرح می‌کردند.
▪ فرزندانی که پدران آنها به اندازه کافی در تربیتشان نقش داشته‌اند، دارای توانمندی بیشتری در حل مسائل، مهارت‌های کلامی و پیشرفت تحصیلی بوده‌اند.
▪ مشاهدات بیانگر آن است افرادی که در بزرگسالی همدلی بیشتری با دیگران نشان می‌دهند، در کودکی از مشارکت صحیح پدر در تربیت خود بهره‌مند بوده‌اند.
▪ پسران نوجوان ناقد پدر به راحتی دچار اضطراب و ناراحتی می‌شوند.
▪ در خانواده‌هایی که پدر حضور نداشته و یا وجودش بی‌تاثیر باشد. فرزند تمایل بیشتری به الگو قراردادن رفتار مادر نشان می‌دهد، این امر مشکلاتی را به ویژه برای پسران به وجود می‌آورد.
▪ دختران خانواده‌هایی که در آنها مادر مسلط و پدر منفعل بوده است، در دوره نوجوانی و بزرگسالی و در ارتباط با مردان و تشکیل خانواده بیشتر دچار مشکل شده‌اند.
● پدر، الگوی مناسب
▪ فرزند در مسیر رشد و شکل‌گیری شخصیت خود با افراد زیادی در ارتباط است و از آنها تاثیر می‌پذیرد. چنانچه پدر بتواند به گونه‌ای رفتار کند که فرزند، جنبه‌های مثبت و سازنده رفتارهای پدر را مشاهده کند به سلامت زندگی فرزندش کمک کرده است.
▪ دختر برخورد با مرد را از پدر می‌آموزد، او از پدر مسائلی را می‌آموزد که هرگز از مادر نخواهد آموخت.
▪ فرزند می‌تواند صحبت کردن، طرز صحبت، راستگویی، وفاداری، روابط اجتماعی، شیوه غذا خوردن، نشست و برخاست کردن و همه سجایای اخلاقی را از پدر بیاموزد. به گفته خواجه نصیر طوسی «از طریق پدر است که فرزندان، تدبیر و کمالات نفسانی چون آداب و فرهنگ، هنر و صناعات و علوم و طریق زندگی را که اسباب بقا و کمال نفس هستند، یاد می‌گیرند.»
آنچه پدران باید بیشتر بدانند و عمل کنند:
۱) حتی قبل از تولد می‌توانند به روشهای گوناگون با فرزند ارتباط برقرار کنند:
الف) با قراردادن دست روی شکم همسر و صحبت کردن با او. ب) با نشان دادن دلبستگی خود به همسر با دادن هدیه (یک شاخه گل، یک لبخند، یک نگاه محبت‌آمیز و یا کمک در کار منزل).
۲) با فرزندان با لحن خوب و مؤدبانه سخن بگویند.
۳) ابراز محبت را به فرزندان به طور مستمر ادامه دهند، زیرا رفتار مردانه بدون مهربانی، الگوی جنسیتی پدر را بی‌تاثیر می‌کند.
۴) به فرزندان احترام بگذارند و از تحقیر شخصیت و انتقاد نابجا بپرهیزند.
۵) با ایجاد رابطه دوستانه، زمینه انس با فرزند را هموار سازند تا بتوانند به راحتی حرف دلشان را به پدر بگویند.
۶) وقتی با فرزندان تنها هستند با آنان همبازی شوند و یا ورزش کنند.
۷) شرایطی را به وجود آورند تا فرزندان بتوانند نقاط قوت خود را نشان دهند.
۸) برای شناخت بهتر فرزندان به ویژه در هفت سال دوم سعی کنند نقش مربی ورزش او را داشته باشند و رشته ورزشی را طبق خواست و توانمندی‌های خودش انتخاب کند.
۹) گاهی فرزندانمان به تایید رفتارهای خود از طرف پدر سخت نیازمندند.
۱۰) برای فرزندان وقت بگذارید تا تکریم و احساس با ارزش بودن را در او تقویت کنید.
۱۱) از رفتارهای نادرست آنان چشم‌پوشی نکنید و با توجه به شرایط روحی و روانی، زمانی و مکانی او را از کار نادرستش آگاه کنید.
۱۲) در هنگام تصمیم‌گیری در امور مربوط به فرزندان با آنان مشورت کنید.
۱۳) سعی کنید از ویژگی‌های فرزندتان اطلاعات و آگاهی‌های لازم را داشته باشید.
۱۴) به استعداد و سلیقه‌های آنان احترام بگذارید.
۱۵) اوقات بیشتری را در جمع خانواده و فرزندان سپری کنید.
۱۶) به تحصیل و درس فرزندان اهمیت داده و با شرکت در جلساتی که مدارس تشکیل می‌دهند به آنها ارزش و اعتبار دهید.
۱۷) رفتارهای خود را اصلاح کنید تا الگوی مناسبی برای فرزندان باشید.
۱۸) در میان اعضای خانواده تبعیض قائل نشوید و گاهی با آنان درددل کنید.
۱۹) آنان را با دوران کودکی و نوجوانی خود و سایر افراد مقایسه نکنید.
۲۰) در هنگام رفتن به سفرهای طولانی بهتر است از خود نشانه‌هایی برجای بگذارید (عکس، کاست صوتی و یا تصویری و ...) در طول سفر از طریق تلفن با فرزندان صحبت کنید و در بازگشت از مسافرت سوغات آنها را فراموش نکنید.
۲۱) سعی کنید نقش تربیتی خود را برای فرزندان نوجوان، از یک «مصلح و هدایت‌کننده» به یک «مشاور» تبدیل کنید.
۲۲) در هنگام نصیحت کردن فرزند نوجوان، ضمن توجه به سخنان او، افکار و احساسات خود را برای او تشریح کنید.
۲۳) محیطی صمیمی ایجاد کنید تا فرزند نوجوان ما بتواند آزادانه احساساتش را بازگو کند.
۲۴) اگر لازم بود از روش تذکر یا توبیخ در فرزندان استفاده کنید، تذکر و توبیخ ما باید به گونه‌ای باشد که فرزندان متوجه شوند «رفتارشان نامناسب و بد است نه خود آنان».
۲۵) اگر پسر نوجوان دارید، بدانید که او نیازمند است که اوقاتی را در حریم حمایت و هدایت پدری محبوب، منطقی، استوار و مقتدر سپری کند.
۲۶) سخن شما به عنوان پدر در خانواده موقعی نافذ است که خودتان به آن اعتقاد داشته و عمل کنید.
۲۷) اقتدار پدری، لازمه تربیت کودک و نوجوان است، این اقتدار در سایه مهربانی، دوستی و قاطعیت شکل می‌گیرد نه در برخورد خشن، ناسزاگویی و احتمالاً کتک زدن.
«امیدواریم از جمله پدرانی باشید که با صبر، شکیبایی، مهربانی، دوستی، وقت‌گذاری و احترام بتوانید به وظایف خود عمل کنید. لحظه‌ای فکر کنید به راستی تاکنون چگونه پدری بوده‌اید؟»
بیش از نیمی از مردان بزهکار با پدران خود ارتباط مناسبی نداشته اند، براین اساس بی توجهی پدران در تربیت فرزندان، از عوامل مهم بزهکاری کودکان در آینده است.
کارشناسان نقش پدر را در تربیت کودکان در سن ۳ تا ۶سالگی، بویژه در پسران بسیار مهم می دانند. آنان معتقدند که همانندسازی کودک از پدر خود بیشتر از مادر است.
تحقیقات نشان می دهد دخترانی که ارتباط مناسب با پدرانشان دارند، در همسر گزینی تمایل بیشتری به همسرانی با خصوصیات پدر خود دارند. همچنین پسران از پدران خود مرد بودن، شوهر بودن و پدر بودن را می آموزند. اگر پدر به فرزند، خانواده و همسر خود بی توجه باشد، در اینصورت همانندسازی صحیحی از سوی پسر با پدر انجام نمی شود و پسران از نظر شخصیتی دچار مشکلات بسیاری می شوند.
شاید بتوان گفت، مسئولیت پدری، مسئولیت بسیار سنگینی است که با آگاهی، خلاقیت، فداکاری و اخلاق همراه است. باید در نظر داشت که تصور کودک از پدر، فردی مقتدر و شجاع است به گونه ای که شغل، موقعیت پدر، پایگاه اقتصادی، نظریات و تحصیلات پدر در زندگی فرزندان نقش بسزایی ایفا می کند. اگر پدری دچار مشکلات اخلاقی شود، بر شخصیت کودک تاثیر می گذارد و کودک با سرافکندگی به زندگی ادامه می دهد.